आई-वडील रोज एकत्र फिरायला जात. वडील आईची काळजी घेत. वृध्दत्वामुळे दोघांची चालण्याची लय,वेग एकच होता. त्यामुळे दोघांमध्ये अंतर पडत नसे. दोघांमध्ये आयुष्याच्या वाटचालीवर खूप गप्पा होत. वडील गेल्यानंतर आई एकाकी पडली. मी आईची अडचण ओळखली. मी आईला फिरायला घेऊन जाणे सुरू केले. वाटेत पुन्हा गप्पा सुरू झाल्या. मात्र, एक समस्या उद्भवली.
मी तरूण असल्यामुळे आईसारखे चालणे जमत नव्हते. अचानक वेग वाढे आणि मी पुढे,आई मागे असे होऊ लागले. मला संथ चालण्याचा खूप कंटाळा येत होता. वृध्द आईचा वेग वाढत नव्हता, माझ्या सळसळत्या रक्ताची चाल मंद होण्यास तयार नव्हती. त्यामुळे हळू चालते म्हणून आईचा मला राग देखील येऊ लागला.
दोन महिन्यानंतर हा प्रश्न नियतीनेच सोडवला. माझ्या डाव्या पायाची टाच दुखू लागली. तपासणीनंतर अस्थिरोगतज्ञ म्हणाले की, “तुमची टाच दुखावली आहे. नेहमी मऊ पादत्राणे वापरा आणि हळू-हळू चालत जा.”
आता आईबरोबर मी एक रेषेत, संथपणे चालत असतो. थोडा वेग वाढला तर लगेच टाच दुखते. मी हळू चालू लागताच वेदना नाहीशा होतात. चालतांना आई आणि माझ्या गप्पांमध्ये आता कोणतीच बाधा येत नाही. सोबत आता एक तिसरी आनंददायी मैत्रिण आली आहे. ती म्हणजे माझी दुखरी टाच. एरवी सतत हसणारी ही मैत्रिण आईची साथ सोडताच रागवते. आई असेपर्यंत या हस-या मैत्रिणीने कायम मला साथ द्यावी, असे मला –हदयापासून वाटते.
(टाचदुखी बंद होण्यासाठी अस्थिरोगतज्ञांनी दिलेल्या गोळ्या मी फेकून दिल्या आहेत.)
No comments:
Post a Comment