स्वातंत्र्यदिनाची शुभ्र सोनेरी सकाळ

सकाळी लवकर उठून मी रूदनबरोबरच त्याच्या शाळेत स्वातंत्र्यदिन साजरा करण्यासाठी गेलो. मुलांमध्ये बसून स्वातंत्र्यदिन साजरा करतांना खूप आनंद मिळत होता. समोर बसलेल्या शेकडो मुलांकडे बघत रुदनच्या मुख्याध्यापिका म्हणाल्या, “ भारत हा सोने की चिडिया होता. लाखो लोकांच्या बलिदान हा देश स्वतंत्र झाला आहे. आता कुणाला बलिदानाची आवश्यकता नाही. मात्र, तुमचे काम तुम्ही निष्टेने केले तर देश पुन्हा सोने की चिडिया बनू शकतो. परीक्षेत ९९ टक्के गुण मिळवणं म्हणजे तुम्ही बुध्दिमान-हुशार होत नाहीत. तुम्ही किती नीतिवान झाला, सुदाचारी झालात यावर तुमची देशभक्ती ठरते.”

वायुसेनेत उच्चपदस्थ अधिकारी असलेले प्रमुख पाहुणे म्हणाले, “ आझादी म्हणजे आपले राज्य असे नव्हे. देशाच्या प्रगतीसाठी प्रत्येकाला स्वातंत्र्य मिळणे म्हणजे खरे स्वातंत्र्य होय. एका माणसाने स्वातंत्र्य उपभोगतांना दुस-याच्या माणसाची हानी करून त्याचे स्वातंत्र्य हिसकावून घेऊ नये. आपल्या आनंदात इतरांना आनंदी ठेवणे म्हणजे स्वातंत्र्य होय.”

उपमुख्याध्यापकांनी सर्वांचे आभार मानले. तिरंगा आणि विद्यार्थ्यांकडे पाहून त्यांनी एक शेर जोशात पेश केला. ते म्हणाले..                                                                                              
 करो ना फिक्र,
 हम देंगे लहू का तेल
 चिरोगों को जलने के लिए....

मुलांनी टाळ्यांचा कडकडाट केला. चिमुरडया मुलांनी देशभक्तीपर गाणी सुंदरपणे सादर केली. शेवटी लाडूचे वाटप झाले. लाडू घेण्यासाठी मुलांनी मोठी रांग केली. रांगेत उभे राहून रुदनने लाडू घेतला. मी शाळेचा अधिकृत विद्यार्थी नसल्यामुळे रांगेत उभा रहाण्याचा मोह टाळला. मात्र, शाळेच्या गेटमधून बाहेर येताच आम्ही बाप-लेकांनी लाडू वाटून खाल्ला. स्वातंत्र्यदिनाच्या शुभ्र सोनेरी सकाळी रुदनच्या जिभेवर लाडूची चव होती. माझ्या जिभेवर एक अविट गोड असा शेर होता.  
 करो ना फिक्र,
 हम देंगे लहू का तेल
 चिरोगों को जलने के लिए....