महाराष्ट्राच्या कन्या क्रीडाजगताची आयडोल

छोटया गावातून आलेली आणि नाशिकला देशाच्या क्रीडा जगतात मानाचं स्थान मिळवून देणा-या संजीवनी जाधव विषयी ग्रामीण भागातील मुलींमध्ये कमालीचं कुतुहल आहे. डिसेंबर २०१३ मध्ये ब्राझिल येथे झालेल्या वर्ल्ड स्कुल गेम्स ऑलिम्पियाडमध्ये ३००० मीटर अंतरासाठी संजीवनी धावली. संजीवनीनं  ब्राझिलमधील  हे अंतर १० मिनिट ०८.२९ सेकंद इतक्या वेळेत पूर्ण करून रौप्य पदक मिळवलं. संजीवनीची मी छोटीशी घेतलेली ही मुलाखतः

ब्राझिल गाजवणारी संजीवनी आहे तरी कोण, अशी बरीच चर्चा क्रीडाजगतात सुरू असते.
संजीवनीः सध्या मी भोसला मिल्ट्री कॉलेजमध्ये बारावी शिकतेय. आज वयाच्या १८ वर्षात मिळालेलं हे यश तसं खूप नाही. आई इयत्ता दहावी शिकलेली. भाऊ सुरज हा मॅकेनिकल इंजिनिअरिंग करतोय.

बेस्ट अॅथलीट म्हणून तू आता देशपातळीवर पुढे येत आहे. लहाणपणापासून तुला धावण्याची आवड आहे का?
संजीवनीः मी वडाळीभाई गावच्या शाळेत पाचवीला असतांना शर्यतीत भाग घेतला. ३ कि.मी. स्पर्धेत मी तेव्हा पहिली आली होते. पण गम्मत म्हणजे मी उत्कृष्ठ कुस्तीपटू होते. वडील कुस्तीगिर असल्याने ते मला लहाणपणापासून धडे देत होते. मला कुस्तीत पुढे जायचं होतं पण प्रशिक्षक मिळत नव्हता. पुढे सातवीत असतांनाच कुस्ती सोडली आणि रनिंगवर लक्ष देत गेले.माझा रनिंग स्टॅमिना आणि धावण्याचे कसब याची माहिती भोसला मिल्ट्री स्कुलचे एथलेटिक्स कोच विजेंदरसिंग यांना समजली. त्यांनीच मला भोसलात प्रवेश घ्यायला लावला. मी गाव सोडलं आणि इकडे नाशिकमध्ये येऊन प्रॅक्टिस करू लागले.

कशी करतेय प्रॅक्टिस ?
संजीवनीः  सकाळी ३ तास आणि संध्याकाळी ३ तास सराव करावा लागतो. अभ्यास देखील सांभाळावा लागतो. शरीर थकलं भागलं तरी सराव सोडता येत नाही. नाशिकच्या मैदानावरून सध्या मुली मोठया प्रमाणात एथलेटिक्समध्ये पुढे येत आहेत. त्या जास्त कष्ट घेतात. कविता राऊत दिदी हे त्याचंच एक उदाहरण आहे. आमचे सिंगसर खूप काळजी घेतात. आमचे कष्ट आणि सरांचं मार्गदर्शन जुळून येतं.

ब्राझिल गाजवलं आता पुढे काय?
संजीवनीः ती स्पर्धा माझ्यासाठी अंतिम नव्हती. बरोबर अजून दोन वर्षांनी ऑलिम्पिक भरणार आहे. सध्या डोक्यात तेच भरलेलं आहे. मैदानावर आलं की ऑलिम्पिकचा आवाज घुमत असतो. मी खूप ताकदीने त्यासाठी सराव करतेय.

हे झालं धावण्याचं; पण करियरविषयी काही ठरवलंय का?
संजीवनीः होय. मी युपीएससी देणार आहे. भविष्यात आयएएस होण्याचं माझं टार्गेट आहे. हे सर्व करतांना गावाला मी विसणार नाही. मला वाढवणारी नाशिकची भूमी सदैव माझ्या तनामनात भरून राहिली आहे. माझ्या खेळातील आणि शिक्षणातील अचिव्हमेन्टसचा फायदा सामान्यांना पर्यंत पोहोचवण्याचा प्रयत्न मी पुढे करेन.

(मुलाखत संपली होती. संजीवनीने मैदानाकडे धाव घेतली. चांदवडच्या वडाळीभोई गावातील शाळेत माझे वडील श्री.बाबुराव जाधव हे साधे शिक्षक आहेत.)