गरीब मुलींच्या शिक्षणासाठी उपाशीपोटी डोंगराळ
भागात फिरून कष्टाच्या पैशातून रुख्मिणी आणि यशोदाच्या घरात शिक्षणाची ज्योत
पेटवणारे आर्किटेक्ट अतुल देशमाने यांच्या –हदयी माणुसकीचा
झरा अखंड वाहतो आहे. त्या झ-याचे पूर्ण दर्शन होत नाही. मात्र थोडेफार लपून-छपून
मला दिसलेले प्रतिबिंब असेः
सामाजिक भावना महाविद्यालयीन जिवनापासून अतुलरावांमध्ये रुजलेली. एकदा अहमदनगर भागात त्यांच्या मोटरसायकलवर एक चिमुकली पळत येत धडकली. चूक त्यांची नव्हती. अतुलराव पळून जाऊ शकले असते. मात्र, चिमुरडीसाठी जागेवर थांबले. जखमी मुलीला उचलले. मुलीच्या औषधोपचाराचा पूर्ण खर्च केला. तिचे प्राण वाचले होते.
गेल्या वर्षी एक चिमुरडी मुलगी नाशिकला तिस-या मजल्यावरून कोसळली. डोक्याला गंभीर दुखापत झाल्याने खर्चिक शस्त्रक्रिया करावी लागली. त्या परिवाराकडे पैसे नव्हते. अतुलरावांनी त्या मुलीसाठी दारोदार फिरून वर्गणी काढली आणि आईकडे सुपूर्द केले. इतके करूनही चिमुरडी वाचली नाही. त्यामुळे अतुलराव बरेच दिवस दुःखी होते. अव्वल दर्जाचे आर्किटेक्ट असलेले अतुलराव इरवी झाडे लावतात. पक्ष्यांसाठी घरटी वाटतात. जखमी पशूपक्ष्यांना दवाखान्यात पोहचवतात.
एकदा नाशिकरोड रेल्वेस्थानकात अतुलराव प्रवासासाठी थांबले होते. एक आजी अस्वस्थ होती. अतुलराव प्रवास,रिझर्व्हेशन सर्व विसरले. आजी डोळ्यासमोर हटेना. झाले तसेच. काही क्षणात आजींनी रेल्वेरूळावर स्वतःला झोकून दिले. अतुलरावांमध्ये माणुसकीचं बळं होतं आणि तेही रूळाकडे झेपावले. रेल्वे येण्यापूर्वी त्यांनी आजीला रेल्वे-ट्रॅकवरून ओढले. आजी म्हणाली, “सोड मला. पोटचा पोरगा बेईमान निघाला. मला घराबाहेर हुसकलं. मला का वाचवलं तू..” असं सांगत आजी रडू लागल्या. तिच्या अश्रूंना मग आर्किटेक्ट अतुलरावांनी साथ दिली. हमसून रडले. या आजीला पुढे अतुलरावांनी लासलगावला कांदाचाळीवर काम मिळवून दिलं. आता ती आनंदात आहे. अतुलराव सुखी आहेत.
(गरिबांना मदत मिळण्यासाठी आर्किटेक्ट अतुल देशमाने अक्षरक्षः लोकांच्या पाया पडतात. संसारातील पैसेही कधी-कधी वाटून टाकतात. त्यामुळे अडचणीत येतात. अडचणीत आल्यानंतर हा देवदूत फुलासारखं गोड हसतो. मात्र, स्वतःची दुखरी नस इतरांना सापडू देत नाही. ते मला मित्र मानतात, हे माझे भाग्य आहे. देवळाबाहेरच्या देवासोबत माझी मैत्री आहे.)
No comments:
Post a Comment