हिरवा शालू नेसलेले डोंगर, हिरव्या लाटांना खेळवणारे धानाचे मळे, डोंगरमाथ्यावर मायेचे हात फिरवत पुढे सरकरणा-या ढगांच्या रांगा आणि मोहित करणारे स्वप्नाळू धुके पाहून मी पूर्ण रिता-रिता होऊन जातो. गार वा-याच्या साक्षीने गायी हुंदडत असतात. गायींच्या अंगाखाद्यावर शुभ्र पक्षी खेळतात. रानफुलांभोवती फुलपाखरे पिंगा घालतात. हिरव्या गवतांच्या विशाल चादरीवर लाल-काळ्या मातीने सजवलेल्या पायवाटा माझी वाट बघतात. हे क्षण सुटू नयेत, हे स्वप्न मिटू नये असे मला सतत वाटते.
कामानिमित्ताने मात्र गावाबाहेर पडावे लागते. दुग्धरंगी धबधब्यांनी न्हाऊन निघालेल्या कडेकपारींना मागे टाकत रेल्वे आता कसारा घाट सोडून महानगराच्या दिशेने निघाली होती. निसर्गाचे ते हिरवे स्वप्न हळूहळू धुसर होत गेले. रेल्वेरुळांच्या खडखडाटात माझ्या –हदयातील धडधड मला देखील जाणवत नव्हती.
लावण्यवतीच्या चेह-यावर हजार कांजण्यांचे पुरळ उमटावे तशा डोंगरांच्या आजूबाजूंनी इमारती अस्ताव्यस्त उभ्या होत्या. झुरळांसारख्या धावणारे सिटीझन, शापित काळेशार पाणी असलेल्या गटारी नासके रक्त वहावे तशा दिसत होत्या. त्यातून मरणयातना देणारा तो दर्प क्रूर वाटत होता. हजार अळयांना घेऊन सडलेल्या मासाच्या तुकडयासकट बेभान धावणा-या रानमांजरांप्रमाणे लोकांना घेऊन पळणा-या लोकल,रेल्वे मला असह्य करीत होत्या. मी घाबरून गेलो. इलाज नव्हता. गावाला तात्पुरता विसरून मी रेल्वेतून उतरलो. माणसांच्या लाटेचा एक भाग झालो. त्या गोंगाटात काही काळापुरता माझा गाव, माझे मन, माझे –हदय वितळून गेले. आणि आता एक “भारतीय” गर्दीत “इंडियन” झाला होता.
No comments:
Post a Comment